Ama yaşlı komşum bana yemek kılığında felaketler getirdi.
Kocası beni bir yemeği çöpe atarken yakalayana kadar onları sevmiş gibi davrandım.
Kocasının karısı hakkında ortaya koyduğu şey, her yanmış güveç yemeğine bakış açımı değiştirdi.

Ben Derya, ve geçen yıl hayatım hiç beklemediğim şekillerde altüst oldu.
Kocam “daha genç biriyle yeni bir başlangıç” yapmaya karar verince on iki yıllık evliliğimiz sona erdi.
Boşanma belgelerini imzaladıktan bir hafta sonra şirketim satıldı ve işimi kaybettim.

Geçen sene,

Hayatım altüst oldu.

Hiç beklemediğim şekillerde.

Hiçbir tazminat paketi yoktu, sadece bir karton kutu ve hizmetlerim için teşekkür eden genel bir e-posta.
Sanki biri beni kaşıkla boşaltmış gibi hissettim.

Arkadaşlarım artık ne diyeceklerini bilemediler, bu yüzden aramayı bıraktılar.
Para hızla azaldı.
Her sabah uyandığımda aynı şeyi düşünüyordum: Bunun ne anlamı var?
Bu yüzden daha önce hiç yapmadığım bir şey yaptım ve kaçtım.

Vermont’ta, zamanın farklı aktığı kadar huzurlu bir kasabada, minicik bir sedir kulübesi buldum.
Herkesin birbirini tanıdığı, yabancıların ise sırıttığı türden bir yerdi.

Birinin…

içimi boşalttı

kaşıkla.

Orada birkaç ay saklanmayı, belki biraz kitap okumayı, bol bol ağlamayı ve kurduğum hayat olmadan kim olduğumu anlamayı planlamıştım.
Orada 24 saatten az bir süre kalmıştı ki Emine kapıma geldi, hemen arkasından da kocası Hasan geldi.

İkisi de belki 75 yaşlarındaydı;
Emine’nin beyaz saçları düzgün bir topuz yapılmıştı ve gülümsediğinde gözleri kırışıyordu,
Hasan’ın ise nazik gözleri ve yumuşak bir gülümsemesi vardı.

Elinde, kenarlarından buhar yükselen, bir bezle sarılı fırın kabında bir güveç tutuyordu.

“Mahallemize hoş geldin tatlım! Burada tek başına yaşamak için çok zayıf görünüyorsun,” dedi.

Ona teşekkür ettim ve yemeği aldım, çünkü başka ne yapabilirdim ki?
Daha sonra açtığımda, korkunç bir hata yaptığımı anladım.

Elinde bir güveç kabı tutuyordu.

bulaşık bezine sarılmış,

yükselen buhar

Kenarlar.

Fırında makarna, bir şekilde kendi içine çökmüş ve ortasında garip bir çukur oluşmuştu.
Kekik, karabiber ve tanımlayamadığım bir şeyin karışımı gibi kokuyordu,
ama kesinlikle makarnaya yakışmayan bir kokuydu.

Bir ısırık aldım ve hemen başımın dertte olduğunu anladım.
Hem lapa gibiydi hem de üstü taş gibi kızarmıştı.
Aşırı tuzluydu ama bir yandan da tatsızdı,
peynir garip bir lastik gibi uzuyordu.

Ama Emine bana uzatırken çok gururlu görünüyordu.

Ertesi sabah kapımı çalıp nasıl beğendiğimi sorduğunda, yalan söyledim.
“Çok lezzetliydi! Çok teşekkür ederim.”

Yüzü, sanki hayatının en güzel haberini vermişim gibi aydınlandı.
İşte o an kaderimi mühürledim.

Bir lokma aldım.

ve hemen anladı

Başım dertteydi. Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..