Oğlum Mehmet, Zeynep’le evlendiğinden beri içim rahattı. Düğünleri köyümüzde oldu, sade ama çok güzeldi. Hem gülüp eğlendik, hem gözyaşı döktük. Zeynep’i ilk gördüğüm günden beri “Bu kız başka,” dedim. Nazikti, saygılıydı, yüzünden gülümseme eksik olmazdı. Ailede kime ne dese kimse kırılmazdı. Komşular bile hayran kalmıştı. Pazarda arkadaşlarıma gururla, “Şanslıyız vallahi, böyle bir gelin geldi evimize,” diyordum.

Ama düğünden birkaç gün sonra bir şey dikkatimi çekti. Zeynep her sabah çarşafları, battaniyeleri dışarıya asıyordu. Güneşte pırıl pırıl kuruyordu hepsi. Bazen bir değil, iki kere değiştiriyordu gün içinde.

Dayanamadım sordum bir gün:

— “Kızım, hayırdır, niye her gün çarşafları değiştiriyorsun? Daha dün sermiştin ya…”

O an yüzünde beliren ifadeyi görünce içime bir şüphe düştü… çok düşündüm ve gelinin odasına bir camera koymaya karar verdim, aradan 2 gün geçti, gelin hala çarşafları gün içinde bile değiştirmeye devam ediyordu. İki günün sonunda cameranın kayıt ettiklerini izlemeye karar verdim..  Devamını okumak için diğer sonraki sayfaya geçebilirsiniz