O an içimden derin bir “ah” çıktı. Demek ki kızcağız gizli gizli tedavi görüyordu. Ne oğluma söylemiş, ne bana. Belli ki bir hastalığı vardı, ama utandığı ya da korktuğu için saklıyordu.

Gözlerim doldu. Düşündüm: Biz evde her gün “Niye çarşaf değiştiriyor, bu işte bir iş var” diye şüphelenirken, kızcağız geceleri kendi derdiyle uğraşıyormuş. Her sabah yüzünde o sahte gülümsemeyi takınıp, bize belli etmeden gününe devam ediyormuş.

Ama içimde başka bir soru büyüdü: “Madem hastaydı, neden oğluma söylemedi? Evlilik dediğin sırrı saklamaz, yükü de paylaşır.”

O an karar verdim. Zeynep’e belli etmeden kaydı sakladım. Bu sır, artık sadece onun sırrı değildi. Mehmet’in de bilmeye hakkı vardı. Çünkü gerçek saklanmaz, hele ki evliliğin temeli güvense… Devamını okumak için diğer sonraki sayfaya geçebilirsiniz