Kocamı kaybedeli tam beş yıl oldu. O günden beri yaşadıklarım bana hâlâ gerçek dışı geliyor. Ölümü ani, beklenmedik ve dayanılmaz derecede acı vericiydi. O gece şiddetli bir yağmur vardı. Elektrikler kesikti ve zemin çok kaygandı. Kocam dükkândan yeni dönmüştü. Merdivenlerin başında ayağı kaydı ve tüm basamaklardan aşağı düştü.

Gürültüyü duyan komşular koşarak geldi, ben ise şok içinde çığlık atmaktan kendimi kaybetmiştim. Doktor, olay yerinde hayatını kaybettiğini söyledi. Hiç kimse kazadan şüphelenmedi. Herkes bunun talihsiz bir kaza olduğuna inandı. Sonraki yıllar benim için adeta sisli bir boşluk gibiydi. Hayatımda sürüklenen bir gölge gibi hissediyordum.

Beni ayakta tutan tek şey, kocamın bana düğün hediyesi olarak verdiği, yatak odamızın penceresinde duran leylak renkli orkideydi. Bu saksının bir gün bana hiç tahmin etmediğim bir gerçeği göstereceğini asla düşünmezdim.


Her şey güneşli bir öğleden sonra oldu. Komşunun kedisi yine balkonuma atladı ve köpeğimi kovaladı. İkisi de orkidenin bulunduğu rafa çarptı. Bir anda saksı yere düştü. Kalbim sıkıştı. Hemen koşup baktım. Kocamdan kalan son hatıra yerde paramparça olmuştu. Parçaları toplamaya çalışırken toprağın içinde küçük bir şey gördüm: Sıkıca sarılmış, siyah bir iple bağlanmış, minik bir kumaş bohçası. Toprağa derinlemesine gömülmüş gibiydi. Olduğum yerde donup kaldım. Bu saksıyı bana kocam vermişti. Fakat içine bir şey sakladığını hiç görmemiştim. Elleri titreyen bir şekilde bohçayı aldım. Kumaşı sararmış ve yıpranmıştı; uzun zamandır orada durduğu belliydi, Açtığım anda içimde buz gibi oldu çığlık çığlığa elimden fırlattım… Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..