Odanın köşesinde paslanmış bir metal dolap vardı. Daha önce birçok kez görmeme rağmen hiç açmayı düşünmemiştim. Çünkü hep kilitliydi. Çünkü hep sıradandı. Anahtarı titreyen ellerimle kilide yerleştirdim. Bir tık sesi… Ve dolap açıldı. İçeride bir kutu vardı. Üzeri siyah bir bezle kaplanmış, ağır görünümlü bir kutu. Kutuyu raftan alırken içimden bir ses beni durdurmak istedi ama çok geçti. Kapağını kaldırdığımda, gözlerim dehşetle irileşti. Kutunun içinde, kocamın ölümünden önceki son haftalarda yazdığı bir günlük, birkaç fotoğraf ve tanımadığım bir adamla çekilmiş, yüzü karalanmış bir belge vardı. Günlüğün ilk sayfasında şu cümle yazıyordu:   

O an arkamdan bir ses geldi. Zemin hafifçe gıcırdadı. Biri odanın girişinde duruyordu. Boğazım kuruyordu, kalbim kaburgalarıma çarpıyordu. Yıllardır çözülemeyen o sis… o an tek bir gölgede toplandı. Ve o gölge konuştu: “Onu sonunda buldun demek.” Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..