Benim adım Ayten. 45 i devirdim, ama hâlâ aynaya baktığımda gözlerimin içi güler, Dudak kenarlarımdaki çizgilerden utanmam. O çizgiler ömrün izi… Yalnızlığım da alışılmış bir sessizlikti benim için. Yıllar önce eşimi kaybettim. Oğlum da evlenip İstanbul’a gidince, Köyde, koca evde tek başıma kalıverdim. Komşuların uğraması da zamanla seyrekleşti. Yalnızlık böyleymiş meğer… Önce usulca gelir, sonra yerleşir, evin köşelerine siner. Bir gün… Telefonumun ekranına bir bildirim düştü: “Merhaba, tanışabilir miyiz?” Adı Mert’ti. Profilinde gencecik, yakışıklı bir adam… İlk başta yanlışlıkla yazdı sandım. Ama yok… beni bilerek bulmuş. “Çok zarif ve asil görünüyorsunuz” dedi. Ne yalan söyleyeyim… İçimde kelebekler kıpırdadı. Kalbim, sanki yıllardır uyuyan bir çocuk gibi uyanıverdi. — Günler geçti. Konuşmalar ilerledi. Geceler boyu sohbet ettik. Sabahları “günaydın güzel kadın” Akşamları “iyi geceler meleğim” dedi. Şiirler yazdı. Sesimi duymak için aradı. Ayıptır söylemesi ama… ben de her cümlesine sarıldım. Gençlik yıllarımdaki duygular yeniden canlandı sanki. Ne garip değil mi? Yaş dediğin… Sadece sayıymış meğer. Sonra bir gün, “Artık Ayten abla demeyeceğim… Ayten’im olur musun?” dedi. Yüreğim kıpır kıpır… Kime ne? dedim. Benim de kalbim var, Benim de bir ikinci baharım olabilir belki… — İstanbul’a gittim. Üç günlüğüne bir otelde kaldım. Beni karşıladı. Koluma girdi, çay içtik, dolaştık, güldük… Sanki yıllardır birbirimizi tanıyorduk. Ve evet… Her şeyi yaşadım onunla. Aşkı da, güveni de, teslimiyeti de. Kalbim ona ait sandım. Ben yeniden kadın olduğumu hissettim. Kendimi yaşarken yakaladım. Ama… Dönüş yolculuğundayken… Otobüste telefonumun ekranı titredi. Bir mesaj: “Ayten, sana söylemem gereken bir şey var.” Gülümsedim. Ne söyleyecek ki daha? Belki “özledim” diyecek. Belki yeniden görüşmek isteyecek. Derken bir resim attı. Ellerim titredi… Açmaya korktum ama açtım, Nefesim daraldı. Başım döndü. Etraf karardı. O an… Devamını okumak için diğer sayfamıza geçiniz