Gözlerim dondu kaldı. Ellerim titriyor, kalbim küt küt değil… Yere çakılırcasına atıyordu. Sanki içime bir buz kütlesi oturdu. Bacaklarım uyuştu, boğazıma koca bir taş düğümlendi. Gözyaşım bile akamadı o an. O resme bir daha baktım. Bendim. Benim mahremim, Benim en kırılgan halim… Ve altına yazdığı o cümle: “Senin gibi asil bir kadının böyle görünmesini ister misin, Ayten?” Kırk yıllık ömrümde kimse böyle aşağılamamıştı beni. Ben ona kalbimi verdim… O ise kamerasını. — O gün ne uyuyabildim ne yiyebildim. Sabaha kadar ekranı açık tuttum. Ve mesajlar ardı ardına geldi: — “Şimdi iyi düşün Ayten. Bu görüntüler oğluna gitmesin istiyorsan…” — “Destek olacaksın bana. Az bir şey değil…” — “Senin gibi dul bir kadının internette neler yapabileceğini bir bilsen…” Başta anlamadım. Ama günler geçtikçe öğrendim ne demek istediğini: Para. Tehdit. Susturma. Sömürme. — İlk başta banka hesabımdaki üç beş kuruşla kurtulurum sandım. O da onu bekliyordu zaten. Havale ettim. Arkasından bir daha istedi… Sonra altınlarım… Sonra oğlumun bana bıraktığı emanet hesap bile. Tüm yaşanmışlıklarım, Anılarımın değdiği her emanet, Bir bir elimden kaydı gitti… Devamını okumak için diğer sayfamıza geçiniz