Benim adım Fatma. Yetmiş üç yaşındayım. Bu evde bir zamanlar sobanın başında torun sevmek isterdim… Şimdi her sabah Rabbime, “Bugün de bitsin, hayırlısıyla” diye dua ediyorum. Kocam yıllar önce göçtü. Tek evladım Hasan’la idare ediyordum. Ama o kızı, Ayşe’yi bu eve gelin getirdiğinden beri… bu ev bana dar. Önceleri sessizdi. Usulca dolaşırdı evin içinde. Ben “yeni gelin çekinir” diye düşündüm. Ama meğer o sessizlik, fırtına öncesiymiş. Bir sabah uyanınca mutfağa indim, yerler yağlı, bulaşık dağ gibi. “Evladım, bu ne hal?” dedim. Ayşe döndü, gözümün içine baktı, “Sen artık dinlen anne,” dedi. Ama öyle bir tonla dedi ki… içime işledi. Her geçen gün, beni evin içinde fazlalık gibi göstermeye başladı. Hasan işteyken evde yapayalnız kalıyorum. Ayşe mutfağa girince susuyor, telefonda kısık sesle biriyle konuşuyor. Bir gece… Su içmek için kalktım. Ayşe yine fısıldaşıyordu mutfakta. Kapı aralıktı.He ya, zamanı geldi. Daha fazla dayanamaz zaten. O kendiliğinden gider…”

O an içim buz tuttu. Dizlerim boşaldı. Ben… bir yük olmuşum belli ki. Sabah kahvaltıya inmediğimde kimse sormadı. Odama çekildim. Sessizce camdan dışarı bakarken… Kapının altından ince bir zarf süzüldü. Elim titreyerek aldım. Açtım. Açtım… okuyamadım. Komşunun kızı Zehra’ya verdim. Kâğıdı okudu. Yüzü bembeyaz oldu. Sonra başını kaldırıp bana baktı:   ..  Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..