“Her şeyin bir zamanı var Fatma Ana… Bazen eski yapılar yıkılmalı ki yenisi kurulabilsin.”

O an çöreğe, süte, ona… hepsine baktım. İçime öyle bir ürperti düştü ki… nefesim daraldı. Ertesi sabah uyanınca o zarfı tekrar açtım. Arkasına not düşülmüş: “Pencerene bak.” Sarsılarak ayağa kalktım. Yavaşça perdeyi araladım. Bahçede biri duruyordu. Sırtı dönüktü, başında fötr bir şapka. Elinde baston. Bir yabancı. Tam o an… Kapım gıcırdayarak aralandı. Ayşe, arkasında Hasan, yüzüme baktı.“Gel Fatma Ana… seni bekliyorlar.” Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..