Dövme demir kapıların önünde duruyordu, artık hiç ısıtmayan ince montunu kendine sıkıca sarılmıştı. Ayaz yanaklarını yakıyor, rüzgâr saçlarını darmadağın ediyordu; sanki elinde kalan son onuru da söküp almak ister gibi. Ellerinin her yanı çizik içindeydi, tırnakları kırılmıştı, gözleri ise yaşına göre fazla olgundu.

Güvenlik görevlisi ona doğru bir adım atmıştı bile.

— Hadi git buradan, kızım…

Ama kız ondan yarım saniye önce davrandı. Öne çıktı ve doğrudan evin sahibinin gözlerinin içine baktı.

— Efendim… — sesi titriyordu ama kırılmıyordu. — Hizmetçiye ihtiyacınız yok mu? Her şeyi yaparım. Temizlik, çamaşır, susmak… Küçük kız kardeşim aç.

Milyarder ona refleksle baktı. Yıllar boyunca böyle insanları görmemeyi öğrenmişti — yoksulları, kaybolmuşları, görünmezleri. Onlar şehrin fonuydu, arka plan gürültüsüydü. Ama bir şey bakışlarını orada tuttu. Belki duruşundaki garip sadelikti. Ya da diz çökmemiş olması. Yalvarmıyordu. Sadece bir şans istiyordu.

— Kaç yaşındasın? — diye sordu soğukça.

— Çalışacak kadar — dedi hiç tereddüt etmeden. — Ve kendi kanımın açlıktan ölmesini izleyecek kadar küçük değilim.

Rüzgâr yakasını sertçe çekti. Kumaş bir anlığına açıldı — işte o anda onu gördü.

Boynunda, neredeyse fark edilmeyen küçük bir işaret. Eski bir yüzüğü andıran ince bir sembol. Yirmi yıldan uzun süredir görmediği bir işaret. Çok az kişinin bildiği bir işaret. Hem de çok az.

Dünya sanki dondu. Sokak gürültüsü yok oldu, güvenlik görevlisi kıpırdamadan kaldı, hava ağırlaştı.

Elinin titrediğini hissetti.

— Bunu nereden aldın? — diye sordu. Sesini gizlemeye çalışsa da boğuk çıkmıştı. Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..