Kutuyu eline aldığında hafif bir aroma yayıldı—bir zamanlar ritüellerde kullanılan kuru otların ve eski yağların kokusu. Zaman sanki yavaşladı. Sessizlikte kalbinin sesi uğuldadı. İçgüdüsü, bunun sadece rastlantısal bir obje olmadığını söylüyordu. Bu kutu, Emily’nin ölümünü çevreleyen gizemi açacak ilk anahtardı belki de.

Gözlerini kalabalığa çevirdi. Sesi yumuşak ama yankılı, kararlı ve tok bir tondaydı:

“Sanırım tatlı Emily’mizi huzura kavuşturmada acele ettik…” Salon bir anda sessizleşti. “Burada, görünenden fazlası var.”