Şapel sabahın erken saatlerinde güneş ışığını zar zor içine alıyor, vitraylardan süzülen renkli huzmeler cenaze törenine mistik bir hava katıyordu. Emily’nin tabutu tam ortadaydı; sade, zarif ve dokunulmamış. Fakat bu huzur yalnızca yüzeydeydi.

Yaşlı adam, Emily’nin büyükbabası, ön sırada oturuyordu. Ellerini birbirine kenetlemiş, içinde kabaran uğultuya kulak vermemeye çalışıyordu. Onun için Emily sadece bir torun değildi; hayatının neşesiydi, eski günlerinin yansımasıydı. Ancak ölümü öylesine ani, öylesine açıklamasızdı ki; kabullenmek değil, sorgulamak istiyordu.

Tören boyunca anlatılan methiyeleri, ilahileri dinledi ama hiçbiri içindeki o rahatsız edici sesi susturamadı. Zihninin bir köşesinde tek bir düşünce dönüp duruyordu: Bir şeyler eksik… hatta ters giden bir şey var. Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..