Ben sadece gülümsedim. Ne söylemem gerektiğini bilmiyordum. Yıllardır yalnız yaşıyordum, oğlum şehirdeydi, komşular uzak, telefon görüşmeleri bile gün geçtikçe seyrekleşmişti. Akşamları saatlerce yanan sobaya bakar, geçmişte kalan anılarımı düşünürdüm. Ama o gece… sobanın çıtırtısından başka bir şey vardı bu evde: Canlılık.

Hasan bana geçmişinden bahsetmeye başladı. Annesiyle küçük yaşta yolları ayrılmış, baba ilgisizmiş. Okumaya çalışmış, tutunamamış. Murat’la askerlik arkadaşlığı oradan tanışıklık, sonra bir iki yaz köye gelişi… Hepsi birer parça gibi dizildi önüme.

“Senin bu evdeki varlığın bana annemi hatırlatıyor. Ama garip şekilde… başka bir şey de var. Belki de ben annemi özlemenin ötesinde, bir evi, bir sıcaklığı özledim.”

İçim titredi. Ne olursa olsun bir gençti karşımda. Ama söyledikleri, benim yıllardır içimde taşıyıp kelimeye dökemediklerimi çağırdı yeniden. O anda ne zaman geç kaldığımı, ne zamandır gerçekten bir insan sesi duymadığımı düşündüm. Ve sessizce, sadece çay bardaklarının hafif tıkırtısı eşliğinde, gece ilerlemeye başladı.

O gece salonda iki ayrı kanepeye uzandık. Uyuyamadım. Tavana baktım saatlerce. Düşünmekten kaçamadım. İçimde hem bir huzur hem de garip bir korku vardı. Korkunun adı neydi, bilmiyorum. Belki yargılanma, belki alıştığın yalnızlıktan sıyrılma korkusu.

Sabah olduğunda Hasan çoktan kalkmış, bahçede odun kırıyordu. Kapıyı açtım, serin köy havası yüzüme vurdu.

“İzin verdim, biraz yardımcı olayım sana,” dedi gülerek. “Senin gibi bir kadının bu kadar yükü yalnız taşımasına gönlüm razı gelmedi.”

O an içimden bir şey aktı. Sanki yıllardır üzerime çöken sis perdesi dağılmıştı. Teşekkür ettim ama gözlerim yine doldu.

“Evine iyi gelmişim galiba,” dedi yarı şaka yarı ciddi.

“Evime değil,” dedim. “İçime.” Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..