yanıma oturdu, gözlerinde hem bir merak hem bir tedirginlik vardı. Sessizlik kısa sürdü, sonra usulca konuştu:

“Teyze… Aslında sana hep saygı duydum. Murat’ın arkadaşıyım ama bu gece konuşmaların, sessizliğin, içtenliğin beni derinden etkiledi.”

Ne diyeceğimi bilemedim. Bir yandan yıllardır duymadığım ilgi dolu sözler, diğer yandan anne yüreğiyle gördüğüm bir çocuk. İçimdeki karışıklık dışıma yansımış olmalı ki, hemen toparlandı:

“Yanlış anlama ne olur… Sadece senin gibi bir insanla sohbet etmek bile çok iyi geldi. Uzun zamandır böyle bir sıcaklık hissetmemiştim.”

Gözlerim doldu. Belki de yıllardır birinin varlığını bu kadar derin hissetmemiştim ben de. Kalabalık şehirlerden uzak bu köy evinde zaman durmuştu sanki. İkimiz de sadece insan olmakla, duymaya ve duyulmaya ihtiyacı olan iki ruhla kalmıştık o gece…

Kanepeden kalkıp yanıma geldiğinde, içinde bulunduğum sessizlik aniden ağırlaştı. Hasan, gözleriyle beni inceliyor gibiydi; ama bu bakışın içinde bir niyet değil, bir arayış vardı sanki. Bir sıcaklık, bir aidiyet… Ya da belki sadece bir tebessüm.

“Teyze…” dedi, sesi alçak ama kararlıydı. “Biliyorum belki yanlış anlaşılıyorum ama insan bazen hiç beklemediği yerde huzuru buluyor.” Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..