Sen bulursun bir gereksinim sahibi, olur değil mi? Diye sordu. “Tamam kardeşim” dedim. Çıktı gitti. Diğer kardeşimiz çok açık ki sokakları temizleyen birisi. O da kalktı birazcık sonra çıkıyor kapıdan ama gözlerinde yaş var. Ben 55 yaşındayım, insanların durumunu biraz anlamış olurım. Kardeş bak kimse yok gel anlat dedim. Hocam, iki evladım var. Daha dün işe girdim elim biraz dar. Maaşa da çok süre var. Öğretmen bir şeyler istemiş. Bizim de borç isteyecek kimsemiz yok ki yönetim edelim maaşa kadar.

İçim daraldı, dua ettim. RÂBBİM’den bir çıkış kapısı istedim. Kardeşim bak, inanmayacaksın fakat azca evvelce çıkan bey bana zarf verdi. Bunu ihtiyaç sahibi birine iletir misin dedi. Buyur bu senin duanın kabul eseri. Akşfakat doldur sepeti, sevindir o iki garibi dedim. Zorla kabul ettirdim. Zarfı açmamıştım, kaç para var bakmamıştım. Erkekçeğız da sevinip çıktı gitti. Sonra oturup şükrettim. Allah’ım dedim. Adak adayanı da, para lâzım olanı da, camiinin hocasını da aynı mekânda buluşturdun. Zarfa bile baktırmadın, zira ben eminim ki sen lazım olacak kadar içine koydurdun. Beni de bu yolda vesile kıldın. ÂLLÂH’ım sana HAMDOLSUN.