Yolcu treni hafif sarsıntılarla ilerlerken, bebekli genç bir anne içeri girdi; elinde bebeğiyle sessizce bir köşeye yerleşti. Miniği başta huzurla uyuyordu; ama kısa süre sonra ağlamaya başladı. Anne, mahçup ve nazik bir tonda etrafındakilere:
“Özür dilerim, yalnızca karnı acıktı,” dedi.
Ve devam etti: battaniyesini açtı, bebeği sessizce emzirmeye başladı. Çevresindeki insanlar adeta gözlerini başka yerdeymiş gibi tavır aldı—bir kısmı cama baktı, bir kısmı dikkat etmezmiş gibi davranmayı seçti. Ortamda hüzünlü ama çözülmekte olan bir huzur vardı. Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..