O ise hiç konuşmadan yanımda kaldı. Ne sorguladı, ne yargıladı.O gün bana kimsenin yapmadığı bir iyilik yaptı: beni dinledi. O günden sonra hayatım değişmedi belki hemen. Eve döndüm yine, eşimin ilgisizliğiyle, ailemin duyarsızlığıyla karşılaştım. Ama bir fark vardı: Artık ben kendimi görmeye başlamıştım. O doğada geçen bir saat, bana kim olduğumu, ne kadar yorulduğumu, aslında ne kadar güçlü olduğumu hatırlatmıştı. Artık her gün kendime küçük bir zaman ayırmaya başladım. Geceleri herkesten sonra uyanık kalıp günlüğüme yazdım. Aynada kendime bakıp “sen değerlisin” dedim. Belki küçük adımlardı ama bana aitlerdi.O kişiyle arkadaş kaldık. Ama hayatımda yeni bir bağ kurmaktan ziyade, onunla kurduğum şey aslında kendimle yeniden kurduğum bağdı. Aylar sonra bir gün, eşim yine beni yok sayarken, ben ona artık sessiz kalmadım. Ağlamadan, bağırmadan ama kendimden emin şekilde konuştum: “Ben yıllardır seni memnun etmek için çabaladım. Ama fark ettim ki, ben bunu yaparken kendimi yok ettim. Artık yok olmak istemiyorum. Hayatta herkesin sevgiye, saygıya, ilgiye hakkı var. Ben de buna layığım.” O şaşırdı. Çünkü beni hiç böyle görmemişti. Alıştığı şey itaat eden, sessiz kalan, hep veren bir kadındı. Ama şimdi karşısında dimdik duran bir kadın vardı.O an belki ilk kez beni gerçekten fark etti. Ama fark etse de etmeseydi de önemli olan artık benim kendimi fark etmemdi. Zamanla eşim değişmeye çalıştı.  Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..