Kaynanasına ZORLA günlerce TEMİZLİK yaptırdı, OĞUL bunu öğrenince SİNİRLERİNE hakim OLAMADI... Küçük bir minibüs, öğle güneşinin altında tozlu bir sokağın sonundaki iki katlı mütevazı evin önünde durdu. Şoför aynadan baktı, arka koltukta oturan kadına seslendi: — Teyze, geldik. Şurası değil mi? Kadın başını kaldırdı. Yüzünde derin çizgiler, gözlerinde hem yorgunluk hem umut vardı. “Evet oğlum, burası.” dedi hafif titreyen bir sesle. O kadının adı Nurcan Hanım’dı. 60 yaşını çoktan geçmişti ama hâlâ dimdik durmaya çalışıyordu. Hayatı boyunca kimseye yük olmamak için uğraşmış, yıllarca tekstil fabrikasında çalışmış, eşi vefat ettikten sonra tek oğlu Kadir için yaşamıştı. Nurcan Hanım, minibüsten inerken elindeki eski püskü çantayı sıkıca tuttu. Tozlu sokağın kokusu, çocukluğundan beri bildiği o tanıdık kokuydu; taş, toprak ve biraz da komşuların öğle yemeği kokuları. Minibüs gürültüyle uzaklaşırken, gözlerini evin kapısına dikti. Kapının boyası yer yer dökülmüştü, ama o kapı onun için bir yuvaydı, oğlu Kadir’in yuvası. Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..