“Peki ya ben?” diye sordum gözyaşlarımı silmeden.
“Ben de mi bu oyunun parçasıyım?”

Emir sustu. Sonra bir anlık yumuşama…
“Hayır,” dedi. “Sen istemeden geldin bu hikâyeye. Ama… belki seninle bitirmek istiyorum.”

—

Gecenin Kırılma Noktası


O gece konuşmadık.
Ben yatağın bir ucunda, o pencerenin yanında durdu.
Sabah olduğunda, güneş yüzüne vururken bir şey fark ettim.
Bu adamın içindeki kırıklık benimkine çok benziyordu.

Sonraki günlerde Emir bana yaklaşmaya başladı.
Yemek yerken, kitap okurken, bahçede otururken hep aynı sessiz yakınlık…
Bir gün bana dönüp şöyle dedi:

> “Beni kimse değil, sadece sen görebiliyorsun. Gerçek hâlimi. Belki o yüzden seni seçtim.”



Kalbim o an sıkıştı. Çünkü ilk defa onun sesinde bir insan sıcaklığı duydum.

Son Gerçek

Aylar geçti.
Bir sabah Emir beni uykudan uyandırdı.
“Elimi tut,” dedi.
Elini uzattı, sonra ilk defa gerçekten yürüdü.
Yanıma geldi, diz çöktü.
“Artık saklanmak istemiyorum. Eğer istersen, bu kez gerçekten birlikte yürüyelim,” dedi.

Gözyaşlarım durmadı.
Ona sarıldım.
Annemin bütün öğretileri, korkularım, borçlarımız… Hepsi silinmişti.
Sadece o an vardı.
Ve o an, bir mucizeye dönüştü.

—


Epilog

Bir yıl sonra, gazetelerde şu başlık çıktı:

> “Yalın Holding’in varisi Emir Yalın, gizli rehabilitasyonun ardından yeniden iş dünyasında!”
“Yanında gizemli eşi Leyla Karaca-Yalın…”



Ama kimse bilmedi.
Asıl mucize, onun yeniden yürüyebilmesi değildi.
İki yaralı kalbin birbirini bulmasıydı. Devamını okumak için diğer sonraki sayfaya gecebilirisniz.