O an yere düştüğümüzde, zaman sanki dondu.
Kalbim göğsümden fırlayacak gibiydi. Emir’in nefesi, yanağımın hemen yanındaydı.
Göz göze geldik. Ama o gözlerde, beklediğim acı, öfke ya da utanma yoktu.
Başka bir şey vardı. Bir sır.

Ellerim titredi. “İyi misin?” dedim kısık sesle.
Emir dişlerini sıktı, sanki bir refleksi bastırmaya çalışıyordu.
Sonra… bacak kasları hafifçe gerildi.
Ben donakaldım.
Gözlerim inanmıyordu.

> “Sen… yürüyebiliyorsun,” dedim neredeyse fısıldayarak.




O an yüzü karardı.
Bir anlık sessizlik.
Sonra derin bir nefes aldı.
“Evet,” dedi soğuk bir tonda. “Ama bunu kimse bilmeyecek.”

Ayağa kalktı.
Ben hâlâ yerdeydim. Elimi uzattı, ama dokunmadım.
Ayağa kalkarken içimde hem öfke hem korku kaynıyordu.

“Bunu neden yaptın?” dedim. “Neden herkesi kandırıyorsun?”

Emir bir adım yaklaştı, sesi buz gibi çıktı:

> “Çünkü o kazadan sonra herkesin beni acınacak biri sanması işime geldi. Babamın gölgesinden kurtulmanın tek yolu buydu. Kimse, güçlü olmadığımı sanınca, bana dokunmadı.”  Devamını okumak için diğer sonraki sayfaya gecebilirisniz.