Ertesi gün çocukları anneme bıraktım ve kentte ufak bir butik otel buldum. Orada birkaç gün kalmayı planlıyordum. O vakit vakitsince şahsımle baş kafaya kaldım. Geceleri yıldızlara bakarak düşündüm: Hayatta ne istiyordum? Gerçekten neye ihtiyacım vardı?
O vakitçte yazmaya başladım. Duygularımı, kırıklıklarımı, mutluluklarımı bir deftere döktüm. Kendimi daha iyi tarif etmeye başladım. Eşimle aramdaki uzaklığı nasıl kapatacağımı düşünüyordum. Ona ulaşmak amacıyla bir yol bulmam gerekiyordu.
Dönüşte bir şeyler değişmişti. Ben daha güçlüydüm, şahsıme daha çok emniyetiyordum. Eşimle konuşmaya karar verdim. Onunla oturup sakin bir şekilde yaşadıklarımızı anlattım. İhmal edildiğimi, şahsımi yalnız hissettiğimi söyledim. İlk başta beni dinlemek istemedi, ama sonra bir şeyler dank etmiş gibi yüzü değişti.
“Senin bu kadar kırıldığını fark etmemişim,” dedi. “Ben de iyi bir eş olamadığımı biliyorum.”
Bu konuşma, evliliğimizi tekrar inşa etmek amacıyla bir dönüm noktası oldu. Beraber terapiye gitmeye başladık. Zamanla, birbirimizi tekrar tarif etmeye başladık. Bana çiçekler getirmeye, dışarıda vakit geçirmeyi öneri etmeye başladı. İlk başta her şey garip geliyordu, ama sonra alıştık.
O telefon konuşması belki de hayatımı kurtarmıştı. Çünkü o gün fark ettim ki, insan bazı durumlarda kendi sesini duyabilmek amacıyla diğerlarının sesine gereksinim duyuyor. Ve en önemlisi, hiçbir zaman şahsımi ihmal etmemem gerekliliğini öğrendim. Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..