Telefon elimdeydi, gözlerim ekrana kilitlenmiş, içimde bir fırtına kopuyordu. Onun numarasını hâlâ saklamış olmamın doğru olup olmadığını sorguluyordum. Ama bir yandan, içimde uzun vakittir hissetmediğim bir kıpırtı vardı. Aramak… Acaba ne yapıyordu? Hâlâ beni hatırlıyor muydu?
Eşimle yaşadığım soğukluk, beni sanki bir uçurumun kenarına itmişti. Ama o uçurumdan atlamak değil, oradan uzaklaşmak istiyordum. Belki onunla bahsetmek beni toparlayabilirdi. Derin bir soluk alıp numarayı çevirdim. Çaldı… Çaldı… Derken bir ses duyuldu:
“Alo?”
O an kalbim süratle çarpmaya başladı. Bu sesi yıllardır duymamıştım, ama değişmemişti. Aynı sıcak, aynı emniyet veren ton. “Merhaba,” dedim. “Benim… Beni hatırladın mı?”
Bir anlık sessizlik oldu. Sonra gülümseyen bir sesle, “Tabii ki hatırladım,” dedi. “Bu kadar uzun zaman sonra sesini duymak muazzam ama güzel.”
Konuşmaya başladık. Sadece eski anılardan bahsetmekle kalmadık, hayatlarımızın nereye savrulduğunu da anlattık birbirimize. O, diğer bir kentteydi şimdi. Kendi işini kurmuş, hayatında yeni bir tertip kurmuştu.  Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..