Güvenin Sessiz Gücü Sabah olduğunda, güneş perdelerin arasından odaya süzülüyordu. Kayınbabası mutfakta çay demliyordu, Hatice de sessizce kahvaltı hazırladı. Eşi, masaya otururken gülümsedi: “Baba, senin sayende Hatice yalnız kalmadı, ama ben de dayanamadım, erken döndüm.” Kayınbaba tebessüm etti, “Ne güzel işte, gençsiniz, birbirinize alışkınsınız,” dedi. O an Hatice’nin içinde bir huzur yayıldı. Kısa süreli bir korku, yanlış anlaşılabilecek bir anı, yerini güvene, sevgiye bırakmıştı. O sabah kahvaltı masasında üç kişi de sessizce gülümsüyordu. Son O günden sonra Hatice, yalnız kalmaktan korkmadı. Çünkü biliyordu ki sevgi, mesafeleri aşan bir bağdı. Eşi ne kadar uzaklara gitse de, kalpleri hep yan yanaydı. Ve bazen, bir kapı aralanışı bile insanın içinde büyük bir güven duygusunu yeniden uyandırabiliyordu.  Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..