O gece Hatice yatağa uzandığında yorgunluktan gözleri kapanmak üzereydi. Eşinin gidişiyle evin içinde bir sessizlik vardı ama bu kez yalnız değildi; kayınbabası misafirdi. İçinde hafif bir tedirginlik, belki de alışılmadık bir durumun verdiği gerginlik vardı. Uykusu hafifti. Bir anda kapının kolu sessizce döndü. Yüreği hızla çarpmaya başladı. “Acaba yanlış mı duydum?” diye düşündü. Kapı aralandı. Işığın ince bir çizgisi odaya süzüldü. Hatice’nin kalbi ağzına geldi, nefesini tuttu. Ama içeri giren, kayınbabası değil… eşiydi. Beklenmedik Dönüş Hatice yatağından doğruldu, gözlerine inanamadı. “Sen… sen erken mi döndün?” dedi şaşkınlıkla. Eşi gülümsedi, “Yolu yarıda bıraktım, içime sinmedi seni yalnız bırakmak,” dedi. Yorgun ama huzurlu bir ifadeyle yanına geldi. Hatice’nin yüzündeki şaşkınlık yavaş yavaş yerini sevinç ve rahatlamaya bıraktı. “Ben de… sen gidince çok huzursuz olmuştum,” diye fısıldadı Hatice. “Biliyorum,” dedi eşi, “babamla konuştum, o da merak etmiş seni. Sabah erken kalkıp köye gidecekmiş zaten.” Hatice’nin gözleri doldu. O an, içinde bir sıcaklık hissetti. Eşinin onu düşündüğünü, yalnız kalmasın diye babasını çağırdığını, sonra da içinin el vermeyip geri döndüğünü anlamıştı.   Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..