Ben Ayten.

Elli yaşındayım.

İki çocuk, bir ömürlük koca, sıfır heyecan.

Hüseyin hâlâ aynı: sessiz, soğuk, uzaktan kumanda gibi.

Ben de yıllarca sustum.

Kadınlık değil, görev bildim kendimi.

Bir akşam, bahçede otururken feysde bir fotoğrafımı paylaştım.

Altına bir yorum düştü:

“Bir kadına bu yaş da bu kadar yakışır mı?”

İçim ısındı.

Altında bir isim: Umut.

Yirmi sekiz yaşındaymış.

Ne fark ederdi ki?

Ben yıllardır kadındım ama kimse fark etmemişti.

Gece yazdı.

Sabah yazdı.

Ses tonumu hayal ettiğini söyledi. Sonra telefonda konuşmalarımız başladı günlerce her fırsatta konuştuk.

“Gel,” dedi bir gün. “Sadece bir gece.”

Ben de tamam dedim evdekilere binbir yalan uydurmak zorunda kaldım ama gittim. Otobüsten indiğimde telefonum titredi.

Mesaj attı:

Otelin adını söyledi sonra konum attı “Odaya çık. 402 numara.” dedi… heycandan deliriyordum….

Gittim Kapı acıktı içeri girdim.. Loş bir ışık.

Bir adam oturuyordu. Ama Umut değildi.

Gülümsedi.

“Hoş geldin Ayten abla,” dedi.

“Ben senin oğlunun arkadaşıyım.” şaşırdım ama oradan gitmek istemedim çünkü kadın olarak benimde bazı ihtiyaçlarım vardı….. Devamını okumak için diğer sayfamıza gecebilirisniz..