Herkes karşı çıktı bana… “Olmaz!” dediler. “Kılık kıyafeti bize uymaz, huyunu suyunu bilmeyiz,” dediler. Anam gözyaşlarıyla, “Eğer o kızla evlenirsen hakkımı helal etmem,” dedi. Ama en çok karşı çıkan… babamdı. Ben ise gözü kara bir aşıktım. Ne söz dinledim, ne öğüt. Kalbimden başka kimseyi duymadım, ve herkese rağmen evlendim onunla. Aradan zaman geçti, ailem istemeye istemeye de olsa kabullendi eşimi. Bir hafta sonu annemle babamı yemeğe çağırdım. Eşim annemin elini öptü, ama babamın elini yalnızca başıyla selamladı. İçime ince bir sızı düştü. Hem üzüldüm, hem kızdım. Ama yine de sustum. Birkaç gün sonra babam aradı: “Oğlum, çık gelin, çay demledim,” dedi. “Baba, sabah iş var, çok yorgunum,” desem de ısrar etti. Eşim kulağıma eğilip, “Hadi gidelim, kırılmasın baban,” dedi. Peki dedim, gittik. Çok kalmadık, döndük. Eve geldiğimizde eşim kanepede oturuyordu. Telefon elindeydi, benim geldiğimi fark etmedi.  Devamını okumak için diğer sayfaya geçiniz..