“O çok güzel değil mi?” Diye sordu David, tekneyi işaret ederek. “Kırk iki fit saf lüks. Onu önümüzdeki ay Karayipler’e götürmeyi düşünüyoruz.” Bahsetmediği şey, geçen yıl David’in danışmanlık firmasına yatırım yapmaları için onlara verdiğim parayla satın aldıklarıydı – hiçbir işletme hesabının içini görmediğinden şüphelenmeye başladığım üç milyon dolar.

İlk saat yeterince keyifliydi. Sakin sulara yelken açtık, Massachusetts kıyı şeridi arkamızda küçülüyordu. Ama sonra David, ilk başta sıradan sorular, vasiyetim hakkında, güven düzenlemeleri hakkında sorular sormaya başladı. “Sadece vasiyetname çok karmaşık olabilir, anne,” dedi şampanya kadehimi biraz fazla coşkuyla yeniden doldururken. “Her şeyin halledildiğinden emin olmak istiyoruz.”

İşte o zaman Vanessa’nın beni telefonuyla çektiğini fark ettim. Açıkça değil, ama selfie çekiyormuş gibi yaparken belli bir açıyla tutmak, içki içerken, finansal konular hakkında konuşurken beni kameraya almak, bir tür kanıt oluşturmak.

Parçalar korkunç bir netlikle birbirine geçti. Geçirdiğim ameliyat. Daha sonra tüm evrak işlerimi halletmekte ısrar ettiler. Vekaletname, hastaneye getirdikleri ve bunun “sadece geçici” olduğunu iddia ettikleri belgeler. Mali müşavirimin aramalarıma geri dönmeyi bırakma şekli.

“David,” dedim dikkatlice, bardağımı bırakarak. “Şimdi kıyıya geri dönmek istiyorum.”

İşte o zaman maskesi tamamen kaydı. “Korkarım bu olmayacak anne.” Sesi artık farklıydı. Zor. “Bakın, sağlığınız hakkında bir konuşma yapmamız gerekiyor. Hafıza sorunlarınız hakkında.”

“Hafıza sorunları mı? İkinizin toplamından daha zekiyim.”  Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..