Kayınvalidem, kocamı uzun zamandır beni terk etmesi için ikna etmeye çalıştığını söyledi. İlk başta direndiğini ve beni savunduğunu, ama şimdi giderek sessiz kaldığını ve başını salladığını. Anlaşmaya başladığını.

Ve benim yerime, ona göre, çok daha “değerli bir seçenek” varmış — arkadaşının kızı. Akıllı, itaatkar, “iyi bir aileden.” Torunlar verecek olan.

İçimde her şeyin soğuduğunu hissettim, ama sonra görüşümün karardığı şey geldi.

— Ama neden çocukları olamadığını sen de biliyorsun, — dedi telefona. — O hapları her gün veriyorum, o zamanlar bana verdiğin hapları. Bu arada, neredeyse bitti. Daha fazlasına ihtiyacımız olacak.

Bunu sakin bir şekilde söyledi. Rastgele. Sanki alışveriş listesini tartışıyormuş gibi.

O anda, o aylarda bana olan her şeyin — yorgunluk, zayıflık, teşhisler, sonsuz “sadece stres” — tesadüf olmadığını anladım. Yavaşça geri çekildim, tek bir ses çıkarmamaya çalışarak. Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..