O gece ilk kez kendi yataklarımızda uyuduk.

Elif, Bay Bıyık’ın doğru yerde olduğundan emin oldu.
Mert bana baktı ve dedi ki:

“Babam bunu asla kabul etmezdi.”

Gülümsedim.
“Ben de etmeyeceğim.”

Emre’nin fotoğrafına baktım.

“Biliyordun,” dedim fısıldayarak.
“Böyle bir şey yapacağını biliyordun.”

Sanki cevabını duyar gibiydim:

“Evet. Bu yüzden sizi korudum.”

Ve o an anladım…
Adalet bazen geç gelir. Ama mutlaka gelir. Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz.