Villanın önüne vardığımda kalbim küt küt atıyordu. Arabası oradaydı. Demek ki içerideydi. “Belki iş için buradadır, belki de boşuna kuruntu yapıyorsun” diye kendimi avutmaya çalıştım ama içimdeki ses susmuyordu. Kapıya doğru yürüdüm. Kapı aralıktı. İçeriden gülüşmeler, konuşmalar geliyordu. Usulca yaklaşıp baktığımda, gözlerime inanamadım. Salonda masanın etrafında birkaç kişi vardı. İki kadın, bir adam… Ve o. Kadınlardan birini tanıyordum. Daha önce bana adını söylediğinde, ben kıyameti koparmıştım. Üniversiteden eski bir arkadaşlarıydı. Ben o adamdan hiç hoşlanmamıştım, çünkü gözlerinde farklı bir bakış vardı. Ona güvenmezdim. O ise bana defalarca söz vermişti: “Onunla bir daha görüşmeyeceğim, içini ferah tut.” Ama işte karşımda, o adam tam karşısında oturuyordu. Kahkahalar eşliğinde konuşuyor, masada çay bardakları vardı. Kadınlardan biri dosyaları karıştırıyor, diğerleri sohbet ediyordu. O ise gülümseyerek anlatıyordu. Gözlerim karardı. İçimde hem öfke hem hayal kırıklığı kabardı. Kapıyı hızla açtım. Bir anda hepsi sustu. O anda salonda bir buz gibi hava esti. Benim gözlerimden alev çıkıyordu. Devamı diğer sayfamızda Geçerek Okuyunuz..