Ses, evin içinden geliyordu. Murat uyanmadı. Sanki o sesi duymuyordu. Yavaşça kalktım. Ses beni banyoya götürdü. Kapı aralıktı.
Aynaya baktım.
Kucağımda Irmak vardı.
Aynadaki ben gülümsüyordu.
Gerçek ben ağlıyordu.
Aynadaki ben fısıldadı:
“Onu kimsenin incitmeyeceği bir yere götürdüm.”
O geceden sonra Irmak’ın ağlamasını bir daha duymadım.
Ama ne zaman aynaya baksam,
bir anlığına kollarım boş gibi geliyor. Devamını okumak için diğer sonraki sayfaya gecebilirsiniz..