O an şaşkınlıkla yüzüne baktım. “Odaya mı?” diye sordum. Hafif gülümsedi, “Evet, gel… sana bir şey göstereceğim” dedi.
Arkasından yürüdüm. Koridordan geçerken, “Sakın kimseye söyleme” diye ekledi. Bu sözle merakım iyice arttı.
Odaya girdik, kapıyı yavaşça kapattı. Dolabın en alt rafını açtı, eski bir kutu çıkardı. Kutunun içi düzensizce sarılmış eski kumaşlarla doluydu.
Kumaşların arasından, gençliğinde diktiği elbiseleri çıkardı. “Bunları yıllarca sakladım… ama artık birilerinin giymesini istiyorum” dedi.
Şaşkınlıkla kumaşlara bakarken, “Biliyor musun, senin ölçün de kızımınkine çok yakın… bazılarını sana da göstereceğim” dedi.
Gülüştük. O an fark ettim ki, bana odada göstermek istediği tek şey, geçmişinden kalan anılarıydı.
Ama yine de çıkarken, hafifçe gülümseyip şunu söyledi:
“Erhan… bazı şeyler sadece bizim aramızda kalsın, olur mu?”