OĞUL MEZUNİYET TÖRENİNDE

Hüseyin, yere düştüğünde, Fatma hemen yanına koştu. Kalabalık, yaşananlara tanıklık ederken, Burak’ın bu hareketiyle birlikte kendi içindeki acıyı da açığa çıkardı. O an, Hüseyin’in gözlerinde yalnızlık ve hüzün vardı. Burak, sahneden uzaklaştı. O an, onun için bir mezuniyet değil, bir mahkeme olmuştu.

Tüm gözler Burak’ın üzerinde yoğunlaştı. Kalabalık, onun bu davranışını yargılıyordu. Burak, o anın ağırlığını hissetti. Babasının ona olan sevgisini küçümsemişti. O gece, Burak’ın hayatında her şey değişecekti.

Ancak o gece, sadece bir utanç hikayesi değil, aynı zamanda beklenmedik bir dönüşümün de hikayesiydi. Rektör, sahneye çıkarak durumu düzeltmek için elini kaldırdı. “Bu gece burada yaşananlar, yalnızca bir ailenin hikayesi değil, toplumu da etkileyen bir durumdur,” dedi. “Saygının, sevginin ve ailenin değerini bilmelisiniz.”

Rektörün sözleri, Burak’ın kalbinde bir şeyleri değiştirmeye başladı. O an, herkesin önünde yaptığı hatayı fark etti. Kendi ailesinin ona sağladığı destek ve fedakarlık, onun gözünde küçültülmüştü. Burak, o an düşündü; belki de hayatın gerçek anlamı, başarıdan çok, saygı ve sevgiyle dolu bir ailede saklıydı.

Fatma ve Hüseyin, o anın ağırlığını hissederek birbirlerine sarıldılar. Onların gözlerindeki yaşlar, yıllarca süren fedakarlığın ve özlemin bir yansımasıydı. Burak, sahneden inip ailemizin yanına dönerken, içindeki pişmanlıkla doluydu. Onların yanında olmak, bu geceyi unutulmaz kılacak bir fırsattı. Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..