OĞLUMUN DÜĞÜNÜNE GİTMEYE UTANIYORDUM

HER ŞEYİ DEĞİŞTİREN O AN
Bembeyaz bir gelinlik içinde, bir rüya gibi duruyordu.
Gülümsüyordu ama gözlerinde parlayan yaşlar vardı.
Toprakla, terle ve yılların emeğiyle sertleşmiş elime uzandı.

“Anne…” dedi yumuşak bir sesle,
“Bu… Mert doğduğunda giydiğin elbise mi?”

Donup kaldım.


“Bunu… nereden biliyorsun?” diye fısıldadım.

Gözleri dolarken gülümsedi.
“Mert anlattı. Ne zaman senin sevginin ne kadar derin olduğunu hatırlamak istese, seni düşünüyormuş…
O yeşil elbiseyle, acıya rağmen onu kucağında tutup gülümsediğin haliyle.”

Kilise bir anda sessizleşti, sanki herkes bizi dinliyordu.

“Anne,” diye devam etti Leyla,
“Senin hiçbir şeyi değiştirmeni istemiyorum. O elbise… Mert için yaptığın tüm fedakârları temsil ediyor. Bundan daha güzel bir şey yok.”

Kalabalığın ortasında bana sarıldı.
Ve o sarılmanın içinde, artık bir damat olan Mert’in derin bir nefes alışını duydum.
Yanımıza geldi, gözyaşlarımı nazikçe sildi.  Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..