OĞLUMUN ARKADAŞI DİYE EVE ALDIM BANA NELER YAPTI.

İkimiz de sustuk. Bu cümle fazla gelmişti belki ama içtendi. Uzun zaman sonra ilk kez böyle hissetmiştim.

Sonraki Günler
Hasan o gün kalmadı sadece. Arabası yapılsa da birkaç gün daha kaldı. Beraber yufka açtık, tarlaya gittik, eski fotoğraflara baktık. Onunla konuşmak, yıllar sonra yeniden insan olduğumu hatırlattı bana. Kadın değil, sadece “bir varlık” olduğumu. Görülen, duyulan, dinlenilen…

Her akşam balkonda oturduk. Gökyüzü, şehir ışıklarından uzak, tertemizdi. O sessizlikte konuşmadan bile anlaşmak mümkündü.

Bir akşam dedi ki:

“Teyze, buraya ilk geldiğimde kalacak yerim yoktu. Şimdi buradan ayrılmak zor geliyor.”

“Kal o zaman,” dedim. “Ev geniş. Sessizlik çok. Ama artık çayımı iki kişilik demlemeye başladım. Alışkanlık işte…”

Gülümsedi. Sadece o değil, ben de ilk defa gerçekten gülümsedim.

Ve Belki de Yeni Bir Başlangıç…

Hayatın ne getireceği belli olmaz. Bazen bir yabancı, yıllardır beklenen biri olur. Bazen sessizlik, en güzel cümlelerin yerini alır. Ve bazen de bir kadın, yıllar sonra aynaya bakar ve sadece yüzünü değil, ruhunu da görür…

Ben artık yalnız değilim. Hâlâ dul bir kadınım, evet. Hâlâ köydeyim. Ama artık her sabah bir bardak çayı iki kişi içiyoruz.