OĞLUM SADECE İZLEDİ.

“Demans belirtileri gösteriyorsun,” diye ekledi Vanessa bir adım daha yaklaşarak. “Bunu belgeledik. Doktorlar artık mali işlerinizi yönetemeyeceğiniz konusunda hemfikir.”

“Bu çok saçma.” Ama bunu söylerken bile, bunu ne kadar dikkatli bir şekilde düzenlediklerini fark ettim. Tekne kıyıdan kilometrelerce uzaktaydı. Görünürde başka gemi yok.

“Anne, sana yardım etmeye çalışıyoruz,” dedi David, ama gözleri kış gibi soğuktu. “Bunu kolay yoldan ya da zor yoldan yapabiliriz.”
Yavaşça ayağa kalktım, kalçam hala ağrıyordu ama aklım kristal berraklığındaydı. “Ya reddedersem?”

İşte o zaman Vanessa gülümsedi. Gerçekten gülümsedi. “Yaşlı bir kadın, yakın zamanda ameliyat oldu, muhtemelen çok fazla ağrı kesici ilaç aldı… teknede yönünüzü kaybettim.” Omuz silkti. “Trajik kazalar her zaman olur.”

Bu adamı bebek bezinden kaldırmıştım ve şimdi orada duruyordu, karısı hayatımı tehdit ederken başını sallayarak eşlik ediyordu. “Bundan paçayı sıyıracağınızı düşünüyorsanız ikiniz de delisiniz.”

“Aslında, anne, oldukça dikkatli bir şekilde düşündük,” dedi David, bir dosya çıkararak. “Buradaki imzanız, kendi güvenliğiniz için tüm varlıkları bize devretmeniz ve hepimiz mutlu bir şekilde eve gidiyoruz.”

Belgelere, oğlumun beklentili yüzüne, Vanessa’nın hala kayıt yapan telefonuna baktım. Sonra okyanusa baktım, uçsuz bucaksız ve tehlikeliydi ve bir şekilde beni sevmesi gereken iki kişiden daha az korkutucuydu.
 Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..