OĞLUM SADECE İZLEDİ.

Geriye dönüp size son derece makul bir Salı sabahının beni Atlantik Okyanusu’na nasıl düşürdüğünü anlatayım. Sanırım geldiğini görmeliydim. Ama altmış yedi yaşında, hala ailenin bir anlamı olduğuna inanıyordum. O kan deniz suyundan daha kalındı, eğer istersen.

Sabah çok güzel başlamıştı. David beni kişisel olarak aramıştı – asistanı aracılığıyla değil, ki bu benim ilk kırmızı bayrağım olmalıydı – beni yeni yatında “kutlama gezisi” olarak adlandırdığı şeye davet etti. “Anne, ameliyattan sonra iyileşmeni kutlamak istiyoruz,” demişti, sesi benim gerçek bir sevgi sandığım şeyle sıcaktı. “Sadece üçümüz bile, gerçek bir aile gibiyiz.”

Altı haftadır kalça protezimden kurtuluyordum ve dürüst olmak gerekirse, oğlumun ve eşi Vanessa’nın beni hala hayatlarında istediklerine dair herhangi bir işaret için çaresizdim. Kocam Robert iki yıl önce öldüğünden ve bana teknoloji imparatorluğu servetini bıraktığından beri, aramızdaki şeyler farklı hissetti. Soğuk.

Bu yüzden, o sabah, Robert’ın her zaman gözlerimi ortaya çıkardığını söylediği lacivert elbisemle dikkatlice giyindim ve marinaya taksiyle gittim. Yat muhteşemdi, muhtemelen çoğu insanın evinden daha pahalıya mal olan pırıl pırıl beyaz bir gemiydi. David beni rıhtımda performatif hissettiren bir kucaklamayla karşıladı, Vanessa ise güverteden kırık cam kadar keskin gülümsemesiyle izledi.  Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..