O GÜN ŞEYHİN EVİNDE AĞIR BİR SESSİZLİK HAKİMDİ.

O anda şeyhin bakışlarında bir şeyler değişti. Bunu ilk fark edenler uzakta duran hizmetçiler oldu. Şeyhin gözlerinde daha evvelce hiç yaşamadığı bir duygu parladı.

Hemen anladı: Bütün yaşamı süresince tam da bu tür bir kadını aramıştı.

Şeyh öne çıktı ve Aisha’ya sarıldı; kabaca ya da baskın bir şekilde değil, nazikçe, sanki onu ürkütmekten korkar gibi. Sonra sessizce, nerdeyse bir fısıltıyla, duygularını misafirlerden saklamadan onu alnından ve sonrasında dudaklarından öptü.

Salonda bir uğultu dolaştı. Ve ablasının rengi soldu.

Aynı akşam, şeyh düğün armağanlarinin getirilmesini emretti. Fakat şunlar simgesel armağanlar değildi. Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..