MERHABA, BEN RÜYA.

Ben sakin bir sesle konuştum:
“Kerem Bey’i özellikle seçtim,” dedim. “Çünkü bakıcıdan çok, bir dengeye ihtiyacımız var.”

Demir yutkundu.
“Yani… bu iş sadece çocuklarla ilgili değil mi?”

Kerem hafifçe gülümsedi.
“Hiçbir zaman sadece çocuklarla ilgili olmaz.”

Birkaç saniye sonra ayağa kalktı.
“Düşünmeniz için zaman veriyorum,” dedi. “Ama şunu bilin: Eğer bu düzen değişmezse, çocuklar her şeyi hisseder.”

Kapıya kadar geçirdim onu. Giderken bana baktı.
“İyi yaptınız,” dedi kısık bir sesle.

Kapıyı kapattığımda Demir hâlâ olduğu yerde duruyordu.

“Bunu bana bilerek mi yaptın?” diye sordu sonunda.

Ona döndüm. Yıllardır biriktirdiğim yorgunluk, sakin bir netliğe dönüşmüştü.

“Hayır,” dedim. “Bunu kendim için yaptım.”

İlk kez, söyleyecek bir cevabı yoktu.

Ve ilk kez, evin içinde sessizlik bana aitmiş gibi hissettirdi. Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..