DÖRT ÇOCUKLU, BEKAR BİR BABAYIM

Dört çocuklu, bekar bir babayım. Son dört aydır çocuklarımla birlikte sokakta, bir çadırda yaşıyoruz. Birkaç gün önce bir benzin istasyonunda korkunç bir olaya tanık oldum. Yaşlı bir adamın ödeme yapacak parası yoktu. İnsanlar ona yardım etmek yerine hakaret ediyor, bağırıyor ve istasyondan kovuyorlardı. Dayanamadım. Kendi halimizi düşünmeden, cebimdeki son parayla onun borcunu ödedim. Ertesi sabah, çadırımızın yakınında iki cip duruyordu. Bir görevli yanıma yaklaştı: “Bu mektup sizin için, efendim,” dedi. Mektubu açtığımda bembeyaz kesildim. Ellerim titredi, gözlerim doldu. Kendimi zorlayarak sordum: “Emin misiniz? Bu bir şaka mı… yoksa gerçek mi?

Elim mektubu tutarken dizlerimin bağı çözüldüğünü hissettim. Görevlinin yüzüne baktım; ifadesi ne sertti ne de yumuşak, sanki birazdan olacakları o da bilmiyor gibiydi. Mektubu tekrar açıp okumaya başladım. Satırlar netti, resmi bir dil kullanılmıştı ama içeriği aklımı allak bullak etmeye yetmişti.

“Mert Kaya adına…” diye başlıyordu. Evet, bendim. “Birkaç gün önce gerçekleştirdiğiniz davranış, tarafımızca tespit edilmiştir.” Kalbim hızlandı. Ne davranışı? Çocuklarım hâlâ çadırın içinde uyuyordu. Onlara bir şey mi olmuştu? Bir hata mı yapmıştım?

Görevliye baktım. “Emin misiniz?” dedim titreyerek. “Bu bir şaka mı, yoksa yanlış kişiye mi geldiniz?”

Adam başını iki yana salladı. “Hayır efendim. Doğru kişisiniz. Lütfen mektubu sonuna kadar okuyun.”

Derin bir nefes aldım. Devam ettim.

“Toplum içinde nadiren görülen bir vicdan örneği sergilediniz.”

Duraksadım. Gözlerim satırlarda ama aklım benzin istasyonundaydı. Yaşlı adamın ellerinin titremesi, kasiyerin sabırsızlığı, insanların küçümseyen bakışları… O an doğru olanı yapmıştım, ama bunun böyle sonuçlanacağını asla düşünmemiştim.

Mektupta bir adres ve saat yazıyordu. “Bugün saat 14.00’te belirtilen adreste hazır bulunmanız rica olunur.” Altında bir imza vardı ama isim tanıdık gelmiyordu.

Görevli konuştu: “Size eşlik etmemiz gerekiyor.”

“Çocuklarım?” dedim hemen. “Onları bırakamam.”

“Merak etmeyin,” dedi. “Onlar için de düzenleme yapıldı.”

Bu cümle beni daha da tedirgin etti. Hayatımda kimse benim için ‘düzenleme’ yapmamıştı. Yaşamak zaten başlı başına bir mücadeleyken, şimdi bilinmezliğin içine çekiliyordum. Devamını Okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz..