BEYİM HAYATTAYKEN KİMSE BANA LAF SÖYLEYEMEZDİ

“Geldik Ana” Dedi…

Oğlum arabanın kapısını açtı, kolumdan tuttu, “İn ana” dedi. Uyku mahmuru gözlerimle etrafa bakındım. Sabahın ilk ışıkları yeni yeni belirmişti. Her yer ıssız, sessizdi. Ne bir ev, ne bir insan… Yalnızca rüzgârın yapraklara fısıldayan sesi.

“Burası neresi oğlum?” dedim, içime çöken endişeyi belli etmemeye çalışarak.

“Burası senin yeni evin ana,” dedi ve arabadan valizimi indirdi. “Ben seni buraya emanet edeceğim. Merak etme, burası iyi bir yer.”

Aklımdan binbir düşünce geçiyordu. “Beni huzurevine mi bırakacak? Yoksa… yoksa daha da mı kötü bir şey olacak?” Kalbim deli gibi atıyordu.

Tam o anda, ufukta eski ama bakımlı bir binanın kapısı açıldı. Yaşlı bir adam, bastonuna yaslanarak bize doğru yürüdü. Arkasından da birkaç kişi daha çıktı. Gülümseyerek yaklaştılar.

“Hoş geldiniz,” dedi yaşlı adam. “Biz Gönül Köyü’yüz. Yalnız kalan annelerimizin, babalarımızın, hayattan umudunu kesmiş büyüklerimizin yeni yuvasıyız.”

Oğlum cebinden birkaç kâğıt çıkardı, yaşlı adama verdi. Sonra bana döndü, “Ana, beni affet. Eşim seni evimize istemedi. Ama seni böyle bırakmaya da gönlüm elvermedi. Bu köyü duydum. İnsan gibi yaşanacak bir yer olduğunu söylediler. Umudun, neşen burada geri gelecek.”

İçim burkuldu. Yutkundum. Bir şey diyemedim.  devamını okumak için Lütfen sonraki  diğer sonraki sayfamıza gecebılırsınız…