BENİM ADIM EMRE

Gözlerime derin bir kararlılıkla baktı:

> “Çocuğum yok.
Servetim — on milyonlarca lira — eğer ben olmazsam, açgözlü akrabalarımın eline geçecek.
Her şeyin sana kalmasını istiyorum.
Ama bir şartla.”



Odanın havası ağırlaştı.
Yutkundum.


> “Ne şartı?”



Soğuk ama anlamlı bir ses tonuyla yanıtladı:

> “Bu gece gerçekten kocam olacaksın.
Sadece kâğıt üzerinde değil.
Eğer bunu yapamazsan, yarın sabah vasiyeti yırtar, tüm miras belgelerini iptal ederim.”




Ne diyeceğimi bilemedim.
İçimdeki sevgi bir anda korkuyla karıştı.

Bu bir sınav mıydı, yoksa bir meydan okuma mı?

Titreyen ellerimle ona uzandım, ince ipek kumaşa dokundum.

Ama Elif Hanım birden elimi tuttu.
Gözlerinde soğuk bir parıltı vardı.

> “Bekle, Emre.
Devam etmeden önce, eski kocamın ölümüyle ilgili bir gerçeği bilmen gerek.”




Kalbim sıkıştı.
Odanın havası bir anda buz gibi oldu.

Ayağa kalktı, çekmeceyi açtı, kalın bir zarf çıkardı ve masaya bıraktı.

Zarfın içinde olay yeri fotoğrafları, adli raporlar ve üzerinde titrek el yazısıyla yazılmış bir not vardı:

> “Bu bir kaza değildi.”  Devamını okumak için diğer sonraki sayfaya geçebilirsiniz.