AİLE HEKİMİ ANLATIYOR…

Aile Hekimi Anlatıyor; Görev yaptığım sağlık ocağında, ayda bir gelip ilaçlarını yazdıran yaşlı bir çift vardı. Nerdeyse 50 yıllık evliler, artık torunları evlenmeye başlamış. Her ay geldiklerinde teyze başlardı eşinden dert yanmaya, adamcağızın kulakları da az duyuyordu.

“Kızım şu amcan var ya, illallah ettim artık bıktım, vallahi ele güne rezil olmasam boşayacağım, bıktım artık, Allah ıslah etsin onu, zaten gün yüzü göstermedi bu yaşıma kadar, şuna bak ölmeye de niyeti yok, o olmasa bir kızıma bir oğluma gider, gezer tozar keyfime bakardım. Bu yaşta hâlâ bunun kahrını çekiyorum “diye söylenir dururdu. Arada zavallı amca duymasa da kendinden şikayet ettiğini anlar bazen kafasını yana doğru büker, bazende dayanamaz “sanki sen çok matahsın, ne evde ne dışarıda susarsın canımı yedin be” diye çıkışırdı. Bende amcanın haline acır “teyzeciğim yapma, bak bunca yıldır geçinmişsiniz, bu saatten sonra siz bir yerlere sığıp rahat edemezsiniz, anca beraber kanca beraber, şunun şurası ne kalmış, birbirinize son zamanlarınızda eziyet etmeyin”diye ortalığı yatıştırmaya çalışırdım. Lakin teyzenin söylenmeleri dırdırları artık meşhur olmuş, mahalleli konu komşu amcaya acır hale gelmiş. Bir gün evde yine söylenirken amca oturduğu yerden kalkıp “yeter be” diye bağırıp göğsünü tutarak yere yığılmış, son sözleri bunlar olmuş, kalp krizi geçirip vefat etmiş.

Bende sağlık ocağına gelen hastalardan duydum. Aradan 8 ay kadar zaman geçti, onca zaman gözükmeyen teyze çıkageldi. O eski dinçliği konuşkanlığından eser kalmamış. Başsağlığı diledim ve nasıl olduğunu sorduğumda, ağlayarak anlatmaya başladı “Ah kızım sorma ben amcanın kıymetini bilememişim, keşke yaşasaydı, köşede oturup nefes alsaydı bana yetermiş, onun vesilesiyle yaşıyormuşum da farkında değilmişim, ne oğlumun evine sığabildim ne de kızımın evine, ne damadı ne de gelini memnun edebildim, sanki bir olmuşlar amcanın intikamını alıyorlar. Bu yaştan sonra torunların maskarası oldum.

En son böyle olmuyor diye iki kardeş bir araya gelip beni huzur evine kapatmaya karar verdiler, bende evime döndüm, oraya gitmektense ölürüm daha iyi, keşke rahmetli sağ olsaydı da bunları hiç yaşamasaydım. Keşke o kadar söylenmeseydim ben sebep oldum ölümüne şimdide çekiyorum işte” İnanının hiçbir şey diyemedim, ne kadar acı bir durum diye düşündüm sadece. “İnsan sevdiklerinin yakınlarının kıymetini kaybetmeden önce bilmeli, değerleri yerine koymayı da iyi bilmeli”