ADIM SALİHA SİZLERLE PAYLAŞMAK İSTEDİM

Hakan… benim küçüklük arkadaşım. Aynı okulda okuduk, beni yıllardır tanır. Onun desteğiyle terapiye başladım, ilaç tedavisine… Ama utandım. Karıma, çocuklarımın annesine anlatamadım. Sanki başarısız olmuşum gibi hissettim. Erkekliğim incinir sandım…” O an kalbim hem kırılmıştı, hem yumuşamıştı. Kafam çok karışıktı. Sessizlik çöktü. Sadece derin nefeslerimizin sesi duyuluyordu. Hakan tekrar söze girdi, “Gerçekten çok zor bir süreç geçiriyor. Ama bence birlikte olursanız, o zaman daha hızlı toparlanır. Ona en çok siz lazımsınız. O sadece bunu fark edemeyecek kadar kırılmıştı.” Ben bir adım geri attım. Odanın penceresinden dışarı baktım. Gece iyice çökmüştü. Sokak lambasının altında birkaç damla yağmur süzülüyordu. İçimde bir yanım çok öfkeli, bir yanım ise hâlâ seven bir kadındı. Çünkü ben onunla iyi günümde de kötü günümde de birlikte olmak istemiştim. Ve şimdi en kötü günlerinden biri olduğunu biliyordum. Yavaşça döndüm. Eşime yaklaştım. Ellerini tuttum. “Ben senin yanında olamadım, çünkü sen benim yanımda olmana izin vermedin. Ama hâlâ geç değil. Yeter ki dürüst olalım, yeter ki birbirimizden kaçmayalım.” Gözleri doldu. İlk defa uzun zamandır içten bir şekilde sarıldık. O gece oradan birlikte çıktık. Hakan, arkamızdan sessizce kapıyı kapattı. O günden sonra işler kolay olmadı. Ama daha açık olduk birbirimize. Daha şeffaf, daha içten. Aile terapisine başladık. Çocuklarımızla da bir gün her şeyi anlayacakları şekilde konuştuk. Yavaş yavaş toparlandık. Ben hâlâ onun karısıydım. O hâlâ benim hayat arkadaşım. Ve bazen en zor gecelerin sonunda, sabahlar en güzel şekilde doğar. O gece eve dönerken ikimizin de aklında birçok soru vardı. Arabada konuşmadık ama sessizlik, bağırıştan daha ağırdı. Birlikte eve döndük. Çocuklar çoktan uyumuştu. Eşim mutfağa geçti, ben oturma odasına. Birkaç dakika sonra elinde iki bardak bitki çayıyla yanıma geldi. Sessizce yanımda oturdu. İlk defa bir yabancı gibi hissetmeden, birbirimize ait olduğumuzu hatırladık. “Ben seni kaybetmekten çok korktum,” dedi, bardağını masaya bırakırken. “Ama o korku yüzünden seni uzaklaştırdım. En çok sana ihtiyacım varken senden gizlenmek, en büyük hatam oldu.” Gözlerim dolmuştu. “Ben de fark ettim aslında bir şeylerin ters gittiğini,” dedim. Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçiniz.